Algemene discussies
Dag dochter van een lijn van sterke, overlevende vrouwen,
Ik schrijf deze brief aan jou, omdat ik weet wie je bent. Ik ken je verhaal, je verleden en de reden waarom je functioneert zoals je doet. Je bent opgegroeid in een wereld waar liefde vaak conditioneel was, waar kritiek een wapen werd en waar je hebt geleerd om je aan te passen, te overleven, en nooit te veel ruimte in te nemen. Hoe gaat het nu met je? Hoe gaat het met je perfectionisme, je onzekerheid, en die eindeloze zoektocht naar externe validatie?
Ik weet hoe het voelt om jezelf constant te moeten bewijzen, om nooit helemaal stil te durven staan omdat je bang bent voor wat je dan voelt. Ik weet dat je denkt dat jouw waarde ligt in wat je bereikt, in hoe goed je bent voor anderen, in hoe perfect je lijkt. Maar diep vanbinnen weet je dat dit niet klopt. Je voelt het, die weerstand – die muur van verwachtingen die je zelf hebt gebouwd, uit angst dat de wereld je anders niet zou accepteren. Maar wat als ik je vertel dat die weerstand juist de sleutel is? Dat daarachter de vrijheid ligt waar je zo naar verlangt?
20250305_1823_Liberation on the Cliffside_storyboard_01jnknaxeyfh39pkw2pvtkzas0.mp4
Waarom Jij Vastzit in Oude Patronen
People pleasing komt niet uit het niets. Het is een erfenis die je hebt geërfd, van je moeder, je grootmoeder, en de generaties daarvoor. Ik ken die vrouwen, want ze leven ook in mij. Sterke vrouwen die hun mannelijkheid omarmden om te overleven in een patriarchale wereld. Vrouwen die geleerd hebben dat kwetsbaarheid gevaarlijk is, dat liefde verdiend moet worden en dat controle de enige manier is om jezelf te beschermen.
Jouw moeder deed wat ze kon met wat ze had. Misschien was ze jong en onvoorbereid, misschien droeg ze de littekens van haar eigen verleden, en misschien wist ze niet hoe ze je de onvoorwaardelijke liefde kon geven die je zo hard nodig had. Dat was geen gebrek aan liefde, maar een gebrek aan veiligheid in haar eigen hart. En jij? Jij hebt daaruit geleerd dat je moest presteren om gezien te worden, dat je jezelf moest wegcijferen om waardering te krijgen. Dat was jouw manier van overleven.
De Maskerade Moet Stoppen
Nu sta je hier, in een leiderschapsrol, een moederrol, een rolmodel. En toch voel je het nog steeds, dat knagende gevoel van niet genoeg zijn. Hoe vaak betrap je jezelf erop dat je anderen probeert te pleasen? Hoe vaak zeg je “ja”, terwijl je eigenlijk “nee” bedoelt? Hoe vaak verlies je jezelf in de verwachtingen van anderen, terwijl je diep vanbinnen verlangt naar vrijheid, creativiteit en zelfliefde?
En hoe zit het met je relaties? Voel je die leegte, die afstand? Misschien zit je vast in een relatie waarin je partner nooit genoeg lijkt te hebben, die altijd meer en meer vraagt. Maar dat monster dat je nu haat, is deels door jou gecreëerd. Omdat jij alles naar je toe trok. Jij wilde in de driver seat zitten, jij wilde controleren, managen, pleasen. En nu voel je hoe die dynamiek je uitput, hoe het je berooft van de liefde en verbinding waar je zo naar verlangt.
Of misschien ben je vrijgezel, en voelt het alsof het pad naar liefde afgesloten is. Misschien ben je gescheiden en lijkt het makkelijker om je terug te trekken in je hyperonafhankelijkheid. Alles en iedereen kun je managen en controleren. Maar diep vanbinnen weet je dat dit een muur is die je hebt opgetrokken, uit angst voor echte verbinding. Want echte verbinding vraagt om moed. Het vraagt dat je in de ogen van een ander durft te kijken en je eigen reflectie ziet – met al je licht en schaduw. Liefde legt de spiegels van zelfgroei en zelfactualisatie voor. Het is confronterend, maar het is ook het enige pad naar echte vervulling.
Misschien heb je de moed opgegeven om opnieuw lief te hebben, maar ik zeg je dit: de liefde begint niet bij een ander. Ze begint bij jezelf. Pas wanneer je die liefde voelt, volledig en zonder voorwaarden, kun je verbinding aangaan die je voedt in plaats van uitput.
Ook in je rol als moeder voel je het. De onvoorwaardelijke liefde die jij voelt voor je kinderen brengt je in je kracht als zorggever. Hier kan jouw people pleaser volledig zijn werk doen, omdat een kind volledig afhankelijk is van jouw zorg en liefde. Maar hoe gaat het nu met je kind? Durf jij ook los te laten? Durf jij de onvoorwaardelijkheid los te laten, zodat je kind zelf op weg kan gaan naar zelfgroei en verwezenlijking? Of verstik je het, zodat het zich moet loswurmen, en geef je zo onbewust en onbedoeld hetzelfde generatiepatroon door? Diezelfde onzekerheid in de liefde die jij zo goed kent.
Of creëer je een narcistische zoon die nooit loskomt van zijn moeder, omdat jij zo nodig de hoofdrolspeler wilde blijven in zijn leven? Als moeder ben je inherent verantwoordelijk voor het trauma van je kinderen, en dat weet je. Maar wat als je dat trauma al van tevoren kunt blootleggen? Wat als er gezonde connectie is met je kinderen, waarbij je patronen en emoties bespreekbaar maakt, zodat je hen ondersteunt in hun zelfgroei en zelfinzichten? De vraag is: kun jij dat?
En hoe zit het met je werk? Je hebt de titel, de status, de rol – alles wat je dacht dat succes zou brengen. Maar het voelt leeg. Omdat je in dat werk jezelf bent kwijtgeraakt. Je functioneert volgens patriarchale normen, draagt het masker dat van je wordt verwacht. Je bent de sterke leider, de “fixer”, degene die alles onder controle houdt. Maar dat masker is zwaar. Elke keer dat je het opzet, geef je een stukje van jezelf weg. En daar ontstaat het echte probleem: een pleasende leider is een zwakke leider. Je durft geen grenzen te stellen, geen conflicten aan te gaan, geen beslissingen te nemen die mogelijk weerstand oproepen. Je appeaseírt iedereen om de lieve vrede te bewaren, maar je verliest jezelf en je visie onderweg.
En daar is het glazen plafond – of eigenlijk een betonnen muur – die je zelf hebt opgebouwd. Een muur die vraagt om moed, om introspectie en om te breken met je eigen people pleaser. Durf je naar je schaduwkanten te kijken? Durf je te stoppen met het “goed meisje” te zijn dat door iedereen leuk gevonden wil worden? Want pas als je stopt met pleasen, kun je authentiek leiden. Dat vraagt werk, innerlijk werk, en het loslaten van die maskers die je ooit nodig had om te overleven, maar die je nu tegenhouden om te bloeien.
20250305_1823_Liberation on the Cliffside_storyboard_01jnknaxf5fpsbkz7t4em28pft.mp4
Stop Killing the Patriarchy – Heal Yourself
Het patriarchaat is niet de boosdoener. Jij bent het, zolang je blijft handelen vanuit de wonden en patronen van een ongeheelde versie van jezelf. Het feminisme heeft ons wakker geschud, en terecht – we moesten ontwaken uit onze onderdrukte rol. Maar in de strijdlustige amazone kruipen en blijven vechten? Voor wat? Voor gelijke rechten? Voor acceptatie van je eigen getraumatiseerde zelf?
De tijd van vechten is voorbij. Nu is het tijd om te helen. Het is tijd om het vuur te doven en de messen neer te leggen. Want als jij jezelf heelt, als jij de generatiepatronen doorbreekt en collectief meedoet aan zelfhealing, verandert de wereld. De dynamieken verschuiven. Het patriarchaat brokkelt af, niet door strijd, maar door transformatie. Door een gezonde, symbiotische relatie te creëren met mannen, waarin beiden kunnen floreren – in hun mannelijke en vrouwelijke energie. Geen wapens meer tegenover elkaar, maar een spiraal van collectieve heling en samenwerking.
Het feminisme heeft ons veel gebracht, maar nu mogen we een nieuw pad inslaan. Geen angst meer voor de brandstapel. We mogen een mening hebben, we mogen dingen in de wereld zetten, we mogen falen en opnieuw opstaan. We mogen authentiek onszelf zijn, in alle glorie. Geen goed of slecht, alleen heling. Alleen versterking van elkaar. Alleen een wereld waarin we eindelijk volledig kunnen floreren.
Doorbreek Wat Jou Tegenhoudt
Ik wil dat je weet dat je niet alleen bent. Dit pad is niet uniek, maar het is wel jouw verantwoordelijkheid om het te bewandelen. De weg naar jezelf begint met eerlijk zijn: over je pijn, je angst, en de patronen die je hebt geërfd. Het vraagt moed om te kijken naar wat je hebt vermeden, om te voelen wat je hebt weggedrukt. Maar daarin ligt jouw vrijheid.
Het betekent dat je mag falen. Dat je “nee” mag zeggen. Dat je niet iedereen hoeft te pleasen. Het betekent dat je jezelf toestemming geeft om niet perfect te zijn, om mens te zijn. En in dat mens-zijn ligt jouw ware kracht, jouw authentieke leiderschap.
20250305_1833_Women Unite for Change_storyboard_01jnknwdkme3q8cgsq7a67ytk6.mp4
De Vuurtoren: Samen Fluisteren Naar Collectieve Verandering
Ik schrijf dit aan jou, omdat ik weet dat je er klaar voor bent. Jij bent de vrouw die de ketens van generatietrauma kan breken. Jij bent de vrouw die kan laten zien dat leiderschap niet gaat over controle of perfectie, maar over verbinding, kwetsbaarheid en authenticiteit. Jij bent de vrouw die anderen kan inspireren door gewoon jezelf te zijn, in al je imperfectie en schoonheid.
De vuurtoren is een baken, niet om te oordelen, maar om te leiden. Het nodigt uit tot verbinden, fluisteren naar verandering, en samen te werken aan een nieuwe toekomst. Dit gaat niet alleen over liefde en vriendschap, maar ook over Durf jij die vuurtoren te volgen? Niet om perfect te zijn of te voldoen aan de verwachtingen van anderen, maar om echte verbinding te zoeken. Kom van je eiland en deel je verhaal. Waar worstel je mee? Waar werk je aan? Laten we samen sparren, kennis delen, en elkaar versterken. Alleen door samen te werken kunnen we bouwen aan een toekomst die verder gaat dan oude patronen en waar we elkaar in balans vinden.
Je hebt de sleutel. Gebruik hem om je eigen pad te creëren, en nodig anderen uit om dat samen met jou te doen.
Met vertrouwen in jouw moed en kracht,
Ina De Quint
Bezieler Aurora Nexus
20250305_1833_Women Unite for Change_storyboard_01jnknwdkre2frtxm619egnajb.mp4